Selda Terek, ayrılığın kılcal damarlarına nüfuz ediyor... Hem de hiç kanatmadan... Ama kanaya kanaya...
-Kahraman Tazeoğlu-
Ateş ve toprak aşkını çağrıştırıyor. Ateş alevlendikçe toprak kuruyor, susuyor...
-Nuray Sayarı-
Yaşadığımız, hissettiğimiz, düşündüğümüz ama doğru kelimeleri bulup bir türlü söyleyemediğimiz kırık dökük duyguları kağıda dökebilmiş yazar. Aşk, insanın kendine ettiği en büyük eziyettir diyor özetle. Yorgun bir kalbin seslendirdiği aşk şiiri sanki...
-Kerem Özakman-
Gidiyorsan tam git, dönmemek üzere... Kararının ardında dur. Güçlü, dimdik... Ya da kal, yenilginle...
Ben gidiyorum sanmıştım. Oysa dönüşleri besleyen umutları koymuşum valizime, bıkkınlıkları, çaresizlikleri ona bırakmışım. Bu durumda yorulan ben olduğum halde, gideni o yapmışım.
Sözüm ona ayrılığı ben seçtim... Alıp başımı, kendimi yok edişlerime doğru çıkmışım yola. Ayrılmanın böyle olamayacağını bilemedim. Giderken her şeyi götürmeye, adamakıllı gitmeye cesaretim mi yoktu yoksa tecrübesiz miydim sevdiğimi terk edişlerde? Giderken uzuvlarımı bırakmışım geride, söylenmemiş birkaç paragraf da söz. Dönecekmiş gibi cılız, hazırlıksız kalkışmışım bu işe. Umutlarım ve kalp artıklarım var hala, işte bu çok kötü. Kalaydım ya yenilgimle, daha kolay olurdu nefes almak...
(Tanıtım Bülteninden)