İlk kitabım olan “Yorgunlar“a bunca yıl sonra bir daha göz atınca, onun ilk kitap olmanın bütün özelliklerini taşıdığını gördüm. O kitabımdaki öykülerden dört tanesini iyi ki yazmışım diyorum; altlarına bugün de hiç çekinmeden adımı koyabiliyorum. Ama bir kitap yapmayı keşke biraz daha geciktirseydim de, geri kalan öyküleri yırtıp atacak vaktim kalsaydı diye düşünüyorum şimdi. İkinci öykü kitabım “Kanayan“dan önce ve sonra yazdığım başka öykülerimi de ekleyince “Havada Kar Sesi Var“ çıktı ortaya. O öyküleri yazdığım yıllar düşünülürse, “Yorgunlar“dan aldığım öykülerde ’sivilceli dönem’ diyebileceğim ergenlik dönemi, sonraki öykülerde de genellikle ’ilk gençlik dönemi’ kaçınılmaz bir biçimde yansıyor. Biraraya getirirken bu öyküleri yenibaştan elden geçirdiğimi de belirtmeliyim.