Ben olmamış bir kahraman emeklisi, ben bir kırmızı çarpı, ben uygun adım serseri, bir gençlik düşü, ben bir yanılgılar bileşimi, ben: yeri belli olan; geçip gidiyorum şehrin içinden.
Hayatın akışına aldırmıyorum.
Çünkü ben suskunluk ve unutuşun sivil ifadesiyim.
Aslında Promete’nin ciğerini söken kartal olmalıymışım.
Promete olamadıktan sonra...
Bir kitabın bize yeni bir dünyanın kapılarını aralamasını ya da kendi deneyimimize farklı ve daha parlak bir ışık tutmasını bekleriz çoğu kez. Çaresiz bir anlam arayışıdır bu. Murat Gülsoy, İstanbul’da Bir Merhamet Haftası’nda, bu çaresizliğin insani boyutunu aramaya çıkarken okurlarını da peşinden sürüklüyor. Kimi zaman ürkek, kimi zaman saldırgan kahramanları, kimi zaman şiirsel, kimi zaman mekanik üsluplarıyla bizi “bakmaya“ davet ediyorlar. Ancak, Gülsoy’un edebiyatı, röntgenci heveslerden uzakta, arka pencereye değil, yazıdan bir aynaya bakmaya çağırıyor okurunu. Anlamı kendinde gizli bir dünyayı seyre dalan insanların zihinlerinde geziniyoruz. Bir şeye, dünyaya, insanlara bakmanın kendimize bakmak; kendimize bakmanın bir şeye, dünyaya, insanlara bakmak olduğunu hissederek...
(Tanıtım Yazısından)
7 Gün 7 Kişi 7 Resim
Edebiyatın kurgu ile gerçek arasında gidip gelmesinin güzel bir örneği.
Doğan Hızlan, Hürriyet, 2007-
Merhamet mi, hem de İstanbul’da! Şaka mı bu?
Murat Gülsoy, içinde yaşadığımız evrenin genişletiliyormuş gibi yapılırken aslında alabildiğine ve acımasızca daraltıldığı bir dünyada, yazmak eylemini araçsallaştırıp bir yaşam alanı haline getirerek kendimize nefes aldırabileceğimizi hatırlatıyor. (...) “Roman“ kategorisinde yayımlanan kitabı İstanbul’da Bir Merhamet Haftası’nda Murat Gülsoy, karakterlerine kendilerini ifade etmeleri için bir imkan sağlıyor.
Ayşe Çavdar, Yeni Aktüel, 2007-