Dün gece, boyunca ağaçlar arasında dolaştım.Serindi.Karanlıktı.Issızdı.Tanıdık bir yerdeydim ama yine de ürperdim doğrusu.Hazırlıksız bir anımdan yakalanmıştım yalnızlığa.Gökyüzünde ay ve yıldız da yoktu. Bildiğim aylı, yıldızlı, samanyollu şarkılar geçti aklımdan.Mırıldandım.Sesim karanlığa çarpıp geri geldi. Kendi sesimi tanımadın. Sevmedim. Kendime yabancılığın yüzüme vuruldu birden. Beklenmedik bir anda, beklenmedik bir biçimde.Kızdım. Karanlığa kızdığım kadar, sana kızdım. Sana kızdığım kadar karanlığa... Kızmak için öyle çok nedenim vardı ki, buna kızdım işte...Farkında mısın? Senin olmadığın ikinci sonbahar yaklaşıyor.Gerçekten olmadığın. Olamadığın. Ya da hem var, hem yok olduğun. Belki de bu acltan her yanını. Belki de bunu yaşamayı becerememem.Böyle yalnızlıkları anlayamamam, anlatmamam.İstememem.