Kendimi unutmadan seni hatırlamanın
İmkânsızlığını düşünerek
Karanın bittiği yere,
Taşucu feneri’ne gittim.
Şehirlerin sonu, dünyanın ucuydu burası.
Bahardı, rüzgâr yalıyordu saçlarını.
Mahşer çıplakları gibi başaçık, yalınayaktın…
Beni görünce kabuk bağlamış
Çocukluk yaraniı hatırladın.
Yılan sokmuş kertenkele gibi inleyerek,
“bazı geceler” dedin,
“deniz o kadar kabarıyor,
O kadar kabarıyor ki, patla artık patla da
Ne var ne yoksa al götür,
Kopar bizi karadan, kopar dünyadan;
Akıl ışığıyla şenlenmiş canlarımızı
Kendine kat diye bağırıyorum…”