İslam dünyası felsefe, akıl ve bilimle kurduğu kadim geleneğini, Gazali’den itibaren siyasal İslam’a donüştürerek, medeniyet yaratan bir dini, Tanrı’ya siyasi iktidar armağan etmeye programlanmış İslamcılıkla sınırlandırıp bayağılaştırdı. Böylece siyasal din ile belirlenen süreç Modernizm karşısında daha da keskinleşerek şeriat ve hilafeti, Müslümanların kendilerine açtıkları kutsal savaşın paradigmaları olarak üretti.
“Milliyetçi-Muhafazakârlık”, Doğulunun yine Doğulu kalarak kendisini “Batılı” olarak tanımlayıp Müslüman çoğunluğa şeriat ve hilafet söylemiyle üstünlük kurmanın iki farklı yüzüdür. İçteki yüzü Batı adına davranan sömürgen bir Doğulu, dıştaki yüzü ise egemenlik kurdukları çoğunluk Müslüman halklar adına dini söylem geliştirdikleri politik yüzüdür. Başka bir deyişle, milliyetçilikle Batılı, muhafazakârlıkla Doğulu olmak, İslam’ın başlangıcından bugüne süregelen “Müslüman’ın Müslüman üzerinde siyasal egemenlik kurması” mücadelesinin tarihsel fiyaskosunun “Neo-Oryantalist” anlatımıdır.
Oryantalizm’in Doğulu tarzı olan Neo-Oryantalizm, tarihsel süreçte İslam’ın doğasını zorlayarak kurmaya çalıştığı bu politik dini egemenliğin modern çağda da başarısızlığa mahkûm olmasının acısını kadından çıkarmanın yollarını aramaktadır.
Tarikat, Cemaat, Kadın, Neo-Oryantalist tarikat ve cemaatlerin kadın üzerinden nasıl siyasal İslamcı bir hegemonya kurmaya çalıştıklarını felsefi açıdan irdeleyen bir kitap.