..Yaklaşık bir hafta geçti. Son ilacımın etkisi altındayken artık bu beyannameyi bitiriyorum. O zaman bu Henry Jekyll’in kendi gibi düşünebildiği ya da aynada kendi yüzünü (hüzünle değişmiş olsa da) görebildiği son mucize anıydı. Yazdıklarıma son verme işini artık geeiktirmemeliyim. Çünkü şimdiye değin yazdıkların yok olmaktan kurtulduysa şansımın yaver gitmesiyle aklımın yerinde olmasındandır. Değişimin sancıları ben yazarken beni ele geçirirse Hyde bunu lime lime parçalayacaktır ancak bunları yazmayı bitirip bir kenara koyabilirsem aradan biraz zaman geçerse onun bencilliğinin şebekçe oyunlarından kurtulabilir. Doğrusu üzerimize çöken felaket onu çoktan değiştirip, zulmetti. Şimdiden yarım saat sonra nefret edilesi kişiliğe tekrar hayat verdiğimde koltuğuma oturup nasıl titreyerek ağlayacağımı ya da odada (son dünyevi sığınağım) bir ileri, bir geri dolanırken gözdağı veren her sese kulak vereceğimi biliyorum. Hyde darağacında ölecek mi? Ya da son anda kendini kurtaracak cesareti olacak mı? Tanrı bilir... İlgisizim. Bu benim gerçekten ölüm anım. Bundan sonra olacaklar benden başkasını ilgilendirir. Şimdi kalemi kenara bırakıp itirafımı mühürlerlerken, bu talihsiz Henry Jckyll’in yaşamına son veriyorum.