Son nefesime kadar kokunu hissetmek
çivisi çıkmış bu dünyayı 
papatya bahçeleriyle doldurur. 
Şimdi seni izliyorum öylece,
seninleyim,
uçsuz bucaksız bir papatya bahçesindeyim.
Sen yoksun ama, kokun...
Kokun hep tenimde, tenin son nefesime kadar benimle.
Son nefesimden sonra bile hissetmek kokunu, 
kokun ruhumda, kokun benliğimde,
kokun saklı durur en derinimde.
Çorak ruhum uçsuz bucaksız bir papatya bahçesi 
şimdi seninle.
Ve sen papatya kokan kadın,
kokun her hücreme işlemişken böyle,
bil ki seni aramak en büyük alışkanlığım,
en büyük sevdam.