"Oleeey! Yaşasın kamp! Ruz-ruz-ruz! Kampa gidiyoruz!” diye çığlık çığlığa sevindi Keremcan... Ne zamandır bu haberi bekliyordu.

“İzci şendir” şarkısını söyleyerek eve geldi. Dedesi:

– Bu ne hal oğlum?

– Kampa gidiyoruz, dedi elindeki kağıdı sallayarak.

– Ne kampı?

– Ne kampı olacak? Tabii ki izci kampı, dedi.

Ancak Keremcan’ın mutluluğu kısa sürdü. Ertesi gün okulda çocuklar kendi aralarında konuşuyorlardı:

– Geçen yıl izci kampını kurtlar basmış. Çok sayıda izci ağır yaralanmış!

– Kamptan iki çocuğu haydutlar kaçırmış, tüm aramalara rağmen bulamamışlar!

– Kör bir kuyuda insan kemikleri bulmuşlar!

– Dağda ne bulurlarsa yiyorlarmış!

Keremcan’ın içi kalktı birden. Katılım formunu verdiğine pişman oldu.

Sahiden izci kampı çocukların dediği gibi bir yer miydi?