Hayata gözlerimi açınca aklımda buluştum.
Aklıma baktım, çok güzeldi. Beğendim.
Aklımla yaşamaya başladım. O ne dediyse, nasıl istediyse öyle yaşadım. Birlikte çıktık yola. O nereye ben oraya…
Sonunda çok yoruldum, hayata küstüm, kenara çekildim.
Sığınacak başka bir liman, huzur verecek bir yol aradım.
“Bir yerde bir eksiklik var” dedim, kendi kendime.
“Akıldan başka bir şey daha olmalı” diye düşündüm.
Ve Allah, kalbimi bana hatırlattı. 
Dur, dedim aklıma. Dur bekle!
Ve kalbimi gösterdim. 
Kalbim aklımla arkadaş olunca, iki dünyam ihya oldu!

Kitapta akıl ile kalbin birlikte hareket ettiğinde hayatın ne kadar güzelleştiğini okuyacaksınız. Ey dost gel aklının değil, kalbinin çocuğu ol ki, huzur bulasın!