Bu gece birini öldüreceğim. Kim olduğu fark etmeyecek. Kulağımı
çekeni, ayağıma çelme takanı, kıçımı açıkta bırakanı, yüzüme tüftüf
atanı, bana sidikli, bana aptal, bana moron, bana ezik diyeni, benim
küçük parmağım terastaki oyun alanında demirin arasına sıkışıp
morardığında hemen koşup acil yardım çağırmak yerine yüzüme katır
gibi güleni. Önüme ilk çıkanı.
Yetimlik böyledir. Anan baban sağdır yine de yetimsindir. Şu dünyaya
fırlatılmış da unutulmuşsun gibi. Hatırladıklarında çok geç olabilir, o
zamana kadar kaç cinayet işlemiş, kaç okulu kundaklamış, kaç evden
kaçmışsındır.
Hatice Meryem Yetim’i anlatıyor bu kez. Rüyalar gibi, masallar, cinaî
romanlar gibi. Film gibi. “Varlığı zaten başlı başına suç” olan bu küçük
kızla birlikte bütün o zorlu yolu katettiriyor bize. Karanlık yokuşlardan,
ıslak çarşaflardan, soğuk avlulardan, arka bahçelerden geçiyoruz,
değişip dönüşüyoruz. Yetimlik nedir, anlıyoruz.