Bir süre öylece sustuk. 
Fakat o, konuşmaya niyetli olmalıydı ki, henüz yanımdan ayrılmamıştı. 
“Karanlık bazen ürkütücüdür.” 
“Çoğu zaman.” Omzumu silktim. Gerçi karanlık artık beni ürkütmüyordu. 
Karanlıktan daha ürkütücü varlıklar vardı. Adına da insan diyorlardı.

Birileri onun hayatını karartmadan önce, Elif pırıl pırıl bir genç kızdı. Üniversiteyi kazanıp sonunda 
doktor olma hayalleri vardı. Ta ki bir gün onunla tanışana kadar…
Hayalleri önce değişti, sonra hepsi umutlarıyla beraber birer birer yok oldu… 

Umudu tükenince yaşayabilir mi insan? 
Yaşadığına hayat denebilir mi peki?
Yoksa umut eriyip küçücük de kalsa, 
yaşadığımız sürece tükenmeyen bir şey midir?