“Birazdan yazacaklarımı hiç yazmamayı dilerdim, sizin de, elbet
kendinizce ve benimkinden çok farklı nedenlerle, aynı şeyi
dileyeceğinizden kuşkum yok. Yazmamayı dilerdim; çünkü karşınıza
geçip anlatmak, yazmaktan ve bu mektubu okurken içine düşeceğiniz
halleri hayal etmekten eminim kat kat keyifli olurdu.”
Her yerde cinayetler… Eli kalemli küçük katil kadınlar… İntihar
eden sahiplerinin ardından vızıklayan kediler… Masalarda bırakılan
ölü kafalar… Kan sıçramış mektuplar… Gaipten kayıp ilanları, tanık
ifade tutanakları… Annesini doğrayan, karısını vuran Allah’ın belası
pis herifler… Çocuğunun göğsüne meyve bıçağı saplayan manyak
ebeveynler… Gerizekâ’lı konuşmalar… İflah olmaz fortçular…
Aslı Tohumcu, zeki, öfkeli ve birazcık da edepsiz… Sterillikten itinayla
kaçınıyor, kirlenmekse kirlenmek diyor. Kalemini toplumun sinir
uçlarında gezdiriyor, rahatsız ediyor, acıtıyor.
Abis, acıkomik öykülerin, bir cinnetle her şeyi çözenlerin kitabı…
Memlekette her gün görüp duymaya alıştığımız garabetin anlatıldığı,
bol hicivli bir alacakaranlık kuşağı…
“Bu ülkede, nasılsa çok yakında bir gün hepimiz korkudan ölücez.”