Çiçek, bu dünyadaki griliği temsil ettiğine inanıyordu. Hiçlikten ibaret olduğunu... İnsanların görmemek
için başını çevirdiği ama hep orada olduklarını bildiği kişiydi. Bu yüzden insanlardan, özellikle varlıklı olanlardan nefret etti ama kendisi gibi yoksul ve kimsesiz olanlarla da hiç yakınlık kurmadı.

En sevdiği yemek, en sevdiği renk...
Bir hayali veya bu dünyadan istediği hiçbir şey yoktu.

Ama hayatın kendisi için bir planı daha vardı.

Bir anlaşma yaptığı mücevher tasarımcısı Ayza, hayatı Çiçek’e sevdirebileceğine inanıyordu ama zamanla Çiçek’le hayattan nefret etmeyi öğrenmeye başlayacaktı.

İkisi de bu anlaşmada kendi oyununu oynuyor ama hiç kimse kimin kazanacağını bilmiyordu.

“İtiraf edilen her günah,bir kereliğine bağışlanmayı hak eder.”