Yabancılaşmış sanki ruhun bana. Gözlemlediğim kalp yok artık sende. Gitmiş senin sahiline vuran güneş, gitmiş limanında bekleyen gemiler. Beklemekten vazgeçmiş istasyonda bekleyen yolcular. Yağmur yağmış sana tutuşan yangınların üzerine...

Sessizleşmiş seni haykıran çığlıklar. Sabrı tükenmiş seni bekleyenlerin. Bütün söz verenler yeminini bozmuş, bütün yazılan şiirler unutulmuş. Kurumuş senin uğruna yetiştirilen papatyalar. Geri dönmüş senin ülkene uçan kuşlar.

Seni hatırlayanlar hafızasını yitirmiş, unutabilenlerinde yüzünde tebessüm yeşermiş...

“Tükenesi gururuna ne gözler yaşarmış...
Ama, yaşarmış meğer bir insan sensiz.”
Seni sabahlayan gözler şimdi uykuda.
Güneş karanlık değil, kabuslar artık rüya.

Her şair, bir matruşka eğildi.
Sen olmasan gördüğüm hiç bir şey şiir değildi...