Rüzgar, okul bahçesinde küçük kar tanelerini oradan oraya savuruyordu. O sırada öğrenciler sıcak sınıflarında resim yapıyorlardı. Öğretmen Leyla Hanım da bahçeye, bahçedeki ağaca bakıyordu. Şaşırdı. Bahçedeki yalnız ağacı sanki ilk kez fark ediyordu. Ağaç, kalın gövdesiyle paltosuna sarınmış, bahçenin ortasında yalnız, kimsesiz bir insan gibiydi. Dibinde bir avuç toprak vardı. Bahçenin her yeri asfaltla kaplanmış, ağacın köklerinin soluğu kesilmişti. Soğuktan büzülmüş yaprakları rüzgarla hışırdıyor; kar taneleri, göğe yükselen dalların üzerinde tutunmaya çalışıyordu.
(Kitabın İçinden)