Şehirler insanlara benziyorlar.
Ya güzel oluyorlar ya çirkin,
Ya suskun ya cıvıl cıvıl.
Ya gizemli ya aşüfte.
İçinde yaşayanların ruhu siniyor şehirlere.
Sevdalı insanların şehri, kendileri gibi güzel oluyor.
Şehri çevreleyen yüksek tepelere kurulmuş bağ evlerinin toprak damlarında, geceleri yıldız cümbüşlerini seyrederek uyuyan çocuklar, yaz günlerinin ılık sabahlarına hep aynı sesle uyanırlar.. yeşil ceviz ağaçlarının, birbirine karışmış gür meyve dallarının arasından süzülüp gelen kırgın, yorgun, ezgin.. buruk bir sevda türküsüdür bu...
Gayrı dayanacak özüm kalmadı
Mektuba yazacak sözüm kalmadı...
(Arka Kapak)