“.... Önümdeki bitimsiz yolun ucunda, uykuyla uyanıklığın arasındaki sıcak, korkutucu, belirsiz çizgide konak porselen beyazıyla gitgide yükseliyor. Köşeliçatı, uzayan çam ağaçları, tam da göğün kristalini çatlatan, bir yerinden dördebeşe bölen iğne yapraklara çatının saçaklarının perçemleyen sütlü maviler... orda bir gök kırışığı... güvercin yuvalarıyla parça parça. Şehrin her yana dağılan uzantılarından birigelip orda biçimlenmiş, bir boşluk gelip buuzantıya yerleşmiş, içini oymuş, önce yatay bir çizgiyle, sonra çizginin bu uzantıda yürümesi, keskin br kalıp halinde yukarıya doğru bir basınçla gıcırtısız, ağır ve hantal dikilmesiyle işte bukonak. Kalın, kara akşam şeritleriyle görünmez uzaklıklara doğru ak bir silüet konak. Biraz tepede gibi. Ardında, yayılmış, serpilmiş, ibrişim kubbeler. Çatının sert köşlerine bu kubbelerin bir yerlerinden, oraları parçalayarak dışarı fırlamış, birbirine girmiş geniş kavisli çemberle konak toptan sarıp sarmalanmış. Önümde birden açılan bahçe kapısı, ardından sedef kaplamlıiç kapı. Giriyorum...“
Öyküyü dantela gibi işleyen bir Türkçe, hayalgücünü tutuşturantadvirler; gerçeklik duygusundan koparmayan bir örgü.... Rasim Özdenören çağdaş Türk hikayeceiliğindeki güçlü konumuyla kendinden sonra gelen pek çok öykücüyü etkiledi. Hastalar ve Işıklar onun şimdiden klasikleşmiş olan öyküler demeti.