Yıllar sonra Ebrar, çocukluğunu kaleme almaya karar verdiğinde, her bir kelimeyi gülümseyerek kitabına yerleştirdi.
Harikulâde bir geçmişi vardı.
İnsan çevresi onu inanç ve sevgi ile kozalamıştı.
Doğal çevre zaten en büyük esin kaynağı idi.
Çok güzel bir zamanda yaşamış; masal kadar renkli mekânları, güzel insanlarla paylaşmıştı.
Arada evlatlarına, bu hâtıralar demetinden bir buket hazırlamakta...
Ya da arkadaş ve dost çocuklarına anlatmakta...
Veya kendi kendine bazen mırıldanmakta:
“Bir düş müydü çocukluğum, ne kadar harikulâde idi...“