Sultan-ı Enbiya Efendimizin hicretiyle Mekke’nin bunaltıcı havasından çıkılmış, Medine’nin gönüllere rahatlık veren serinliğine kavuşulmuştur. Artık burada, Hz. Peygamberin kapısı önüne pislik dökmeyince rahat edemeyen, yollarına diken sermeyince huzur bulamayan Ebu Leheb’ler kalmamıştır. Rasulullah Efendimize “ Bir daha seni burada ibadet ederken görmeyeyim!“ diyerek Mescid-i Haram’ı yasaklamaya kalkan Ebu Cehil’lerin yurdu değildir burası...
Orası harap bir bahçe olarak devralınmış. “Yesrib“ halinde iken bulunmuştur. “Medine“ şekline konacaktır. Artık burada hâkim Allah’ın Resulüdür, müminlerdir. Paçalar sıvanmıştır. Huzursuz eden her şey birer birer atılacak ve o mübarek şehir, günden güne güzelleşecek, en sonunda “Medinetü’n- Nebi“; yani Peygamberin şehri unvanına gerçekten layık hale gelecektir.