O bir yol sevdalısı idi, gidiyordu... Gece gündüz demeden, aşkla yürüyordu uzak iklimlere...
Her gitmenin, aslında hep gitmek olduğunu biliyor ve derûnunda bin bir aşkla gidiyordu. Uzaklar yakındı onun için, yakınlar ırak... Rüyasına sımsıkı sarılarak gidiyordu...
“Acı verse de sevenlere; gitmek bilmektir, bulmaktır, ümit etmektir, hayallere yaslanmaktır“ diyordu yüreği. Kaderinde, bir sonsuzluk kervanının başı olmak yazıyordu çünkü...
Henüz çocukken seyahate gönül koymuş, büyüdüğünde ise seyahat aşkı ile yola revan olmuş bir büyük isim...
Ve modern zamanlarda onu anlamaya çalışan, hayatları böylece kesişen iki insan...
Elinizdeki kitap, bu buluşmanın romanı.
Evliya Çelebi’nin ve aslında hepimizin...
(Tanıtım Bülteninden)