Evimiz tek katlıydı, ama bahçemiz çok büyüktü. Çeşitli meyve ağaçları vardı içinde. En çok, köşedeki badem ağacını seviyordum ben. Baharda ilk çiçek açan oydu. Yanına gidiyor, erebildiğim dallarını okşuyordum. Bakmaya doyamıyordum pembe çiçeklerine. “Sen benim arkadaşımsın güzel ağaç. Ben de senin gibi güzel şeyler yapmayı düşünüyorum. Ağabeyimin okuduğu şiirlerin kimisi hoşuma gidiyor, belki öyle şiirler yazarım...“ diyordum ona. Beni anlıyormuş gibi, bir dinleyişi vardı ki dostumun...
(Arka Kapak)