Her şey inceliğinden, insan kabalığından kırılır ya, İstanbul da öyledir. Dört yıl ölüm kusan silahların henüz barutu tüterken, koalisyon güçleri İstanbul’a girdi. Bu işgal, kentsel yerleşimi 3 bin yıla varan İstanbul’a, yine batıdan uzanan ikinci hoyrat eldi. Güle oynaya gelip, karabasan gibi çöktüler İstanbul ufuklarına. Ve zafer şarkıları söyleyenler, aynı gün Haydarpaşa’ya inen Mustafa Kemal Paşa’yı ne gördü, ne de duydu.
Onlar her şey kontrol altında sanırken, güneş kar topluyordu, aslında. Bu yabanlık, Türk’e ağır gelmişti. Canını dişine taktı ve çığ olup aktı, Erzurum’dan İzmir’e. Beş yıl önce düşte görse hayra yoramayacaklar, sonunda geldikleri gibi gittiler.
Daha önce Ermeni’yi kışkırtmaları, Anadolu’yu Ermenisiz bırakmıştı. Bu işgal yüzünden de, İstanbul Rumsuz kaldı. Yurt sevgisi büyük aşk da, ona gönül vermek yetmez, gönlünü de almak gerek.
(Tanıtım Bülteninden)