Küçük kız, köprünün kenarından suya doğru eğildi. Su, mavi gökyüzünün görüntüsünü yansıtıyordu. Kendisine bakan bir yüz görene kadar eğilmeye devam etti. Nefesini tuttu. Kendi yansımasını tanıması birkaç saniye sürdü. Kendini daha önce hiç pürüzsüz bir ten, yeşil gözler ya da pembe yanaklarla görmemişti. Ayrıca daha önce kendini gri saçları olmadan da görmemişti. “Saçlarım!“ diye haykırdı.
Ceviz sevinçle, “Evet, saçların,“ dedi. “İlk ılıktan beri hiçbir ılığın bu renk saçları olmamıştır.“ Sevinçle zıplayınca köprü sallandı. “Bu bir işaret. Güvenilir, nefis, harika bir işaret.“ Isabelle bir zamanlar ince ve cansız gözüken ama artık kalın ve yeşil olan saçlarına baktı.
(Tanıtım Bülteninden)