Daireme doğru merdivenleri inerken Babil’i düşlemeye başladım. Bu çok önemliydi çünkü bir şeyler yolunda giderken Babil’i hiç düşlemezdim. Daireme girip oturabilirdim, ama bu aniden gece yarısının gelmesi demekti ve yaşamımı yeniden toparlamak için dayandığım son noktayı da kaybedebilirdim, üstelik şu anda bana gereken en acil şey silahım için biraz kurşundu.
Birkaç kurşuna ulaşmama yetecek bir süre için Babil’i geriye itmeliydim. Küflü, keyifsiz, mezar gibi kokan apartmanın merdivenlerinden inerken Babil’i kolumun ulaşabileceği bir noktada tutmak için cesurca bir çaba harcadım. Birkaç saniye için konuya girip çıktım ve ardından Babil, gölgelerin arasına karışarak benden uzaklaştı. Biraz hüzünlenmiştim.