“Sigmund Freud’un biyografisini, yapıtlarını ve özellikle de yaşadığımız kültür içindeki huzursuzluğun satır aralarına -bile- sinmiş bilgeliğini, yalnızlığını, acısını sezinleyebilmem için bu kadar gecikmem, bu yaşa gelmem gerekmezdi. Ama onun yaşadığı azınlık psikolojisinin koşulladığı “negatif özgürlüğü“ anlayabilmem için, kimi kitaplarını okumanın, söylediklerini anlamaya çalışmanın çok ötesinde uzunca bir süre, (benim de) başat kültürlerin egemenlik alanının yabancı bir kültür ve psikoloji ortamının içinde yaşamam; bilinçli iz sürmelerden ya da kaba öykünmelerden öte kimi yazgı birliklerinin getirdiği arayışların belirlediği, “günlük yaşamın psikopatolojisi“nin yönlendirdiği (hatta sürüklediği) bir rota ile onun Viyana ve Londra’daki çalışma odalarındaki psiko-arkeolojiyi solumam; Vatikan Müzesi’nde Gradivca rölyefini seyretmem; Roma’da Michelangelo’nun Musa’sı önünde saatler geçirmenin ve sonra da çağında dünyanın ilk büyük kitaplığının oluşturulduğu Karnak Tapınağı’nda diz çökmem gerekiyormuş. Yaşadığı koşullarda oluşturduğu özgün bir hiyeroglif ile oya gibi işleyip tanımlamaya çalıştığı bilinçdışındaki tortuyu, “tamamlanmamışların diyalektiğini“ ya da “bilimsel peri masalını“ anlamadan, özcesi Freud’un biyografisini ve kitaplarını okumadan Karl Marx’ın sıklıkla sözünü ettiği ’toplumsal varlığı’ anlamanın sanıldığı gibi pek de öyle kolay olmayacağını bilmeliymişim.“