Bu destan böyle başlamazdı bilirim
Akan kanın izinden yürüdükçe
Canın cana kıydığını gördükçe
İnsan olduğumdan irkilirim.
Kara Zıpkalılar kara giysiler içinde
Ana südünden ak bir yürek taşıyan
Kanını dökene su veren
Babasına bıçak çekene gülümseyen
erkişilerdir.
Savaş kötüdür kaçınılmaz olsa da
Canın cana kıyışı ölümden öte
Ekmeği keserken bile korkutur bıçak
Bir ses çıkar soğan doğrarken
Bakar yüreğim gözlerine
Bu mavi gök üstümüzde
Bu güneş pırıl pırıl can kokuşlu
Bu doğurgan bire bin veren toprak
Nemize yetmez?
(Arka Kapak)