Baharın ilk günüydü.
Şeftali ağacı uyandı. Tatlı tatlı gerindi. Güneş parlıyordu. Kırda çiçekler açmıştı. Leylekleri de gördü.
“Demek ki bahar geldi. Süslensem iyi olacak“ dedi.
Desin bakalım...
Şeftali ağacı, birkaç çiçek açtı. Pembe pembe birkaç çiçek... Serçe uçup geldi, bir dala kondu.
“Günaydın kardeş! Ne yapıyorsun?“
Şeftali ağacı mutlulukla:
“Görümüyor musun, çiçek açıyorum“ dedi.
Serçe, çıplak ağaçları gösterdi.
“Bak, kimse çiçek açmamış. Bence acele etme. Bakarsın hava soğur. Kar bile yağabilir. Üzülmeni istemem“ diye uyardı.
Şeftali ağacı, çıplak ağaçlara baktı.
“Ne güzel! Herkesten önce çiçek açacağım. Çok da güzel olacağım! Bunun neresi kötü?“ diye sordu...
(Kitabın İçinden)