Atları kim sevmez ki?
Yıllar önce bir adamla tanışmıştım. Atları onun kadar seven birine hiç rastlamadım. Ona Atçı Ahmet diyorlardı. Ne güzel bir isim!
Atçı Ahmet, bir gün beni çiftliğine davet etti. Gittim. Küçük bir çiftlikti bu.
Tek gözlü evin yanında bir ahır vardı. Arkadaysa meyve, sebze bahçesi yer alıyordu. Çitle çevrili boş bir yer gözüme çarptı.
“Burası neden boş?“ diye sorduğum zaman güldü.
“Birazdan göreceksiniz“ dedi.
Beni ahıra götürdü. Kapıyı açtı. Karşımda tüyleri parıl parıl parıldayan iki tay duruyordu...
(Kitabın İçinden)