Ben bir muhacir kızıyım, alı batılım... Pılı pırtıyı en iyi ben toplarım. Hiç bir sev olmamış gibi güleç durmalı yüzüm. Rengim kimseye" uymuyor ve çoğu kez hercai bilirler bu yüzden beni, biliyorum. Uygunsuzum. 
Hâlbuki ev taşınırken lıep en sona kalan ve çoğu kez de perdeleri sökülmüş bir pencerenin içinde unutulan küpe çiçeği kadar yalnız \e vazgeçilmeye hazırını... Ya da yüzündeki çizgiler, bir nineıünkiiKİen daha kahırlı tahta yolculuk bavulları... Veya derhal sarılacak göçünü arayan deste deste urganlar... kardeşim kadar benzerler bana... Bavullar ve urganlar... Kolları hep sıvanmış ve çok gayretli bir çalışkanlık gibiyim. 
Gür bir nara yetişsin simdi beni örtmeye. Üzüldüğümü kimse fark etmesin, ne arkadaşlarım, ne ziyaretçiler, ne hemşire ler... Bir nara... Yetişsin. Hatta bilinçsizce. Hiç fark etmez.