İnsan, insanda büyür. İnsan, insanda dinlenir. İnsan, insanda huzur bulur. İnsan, insana tutunur. İnsan, insanın umudu; insan, insanın sevgi toprağıdır. Vatan, gönüllerdir. Vatan; gönüllere ektiğimizdir, gönüllerdeki yerimizdir. Aidiyetimiz gönülleredir. Köklerimiz gönüllerdir. Doğru gönlü bulamayan insan, kendine uygun toprağı bulamamış bir tohum, sürekli savrulan, kökünden koparılmış bir mültecidir. Tohumumuz önce anamızın toprağında hayat bulur. Var olmamıza bir ilişki vasıta olur. İlişkilerle doğar, ilişkilerle yoğrulur, ilişkilerle birbirimize bağlanırız. Aile, arkadaşlık, dostluk, eş, çocuk, torun. Gönüllere tohum eker, gönüllerde boy verir, gönüllere yaslanırız. İlişkilerimiz ışığını ahlâki değerlerden alıp sevgiyle beslenmişse, gönlümüzde bahar boy verir. Varlığımız huzur ve esenliğin vatanı olur. Sevgisiz bir ilişki içinde ekilmişse, şefkatle gözetilmemiş, sevgiyle beslenmemişse, tohum hayata kök salamaz. Köklerini toprağa derin salamadığı için birilerinin ilgisine hep muhtaç kalır. Bulmak için önce bilmek gerekir: Kim olduğunu, ne aradığını, nereye gideceğini... Yönetmek için önce tanımlamak gerekir: Değerleri, duyguları, kavramları, sınırları... Bu çalışmadaki amacımız gönül toprağını arayan insana, kendini tanıması, doğru seçimleri yapabilmesi ve ilişkilerini yönetebilmesinde yardımcı olmaktır. Çünkü insanın ışığı, insana yol gösterir. Çünkü insan paylaştıkça, engelleri kaldırdıkça, insan olur.