“Arkadaşlar!... Askerler!... Ben, Emre’nin bize katılmasını kabul ediyorum.
O, çok cesur birisi. Sizler ne dersiniz?”
Herkes birbirine baktı. Emre’nin gözleri sevinç ve arkadaşları arasında gidip geliyor, umutla verecekleri cevabı bekliyordu.İsa atıldı:

“ Komutanım, madem öyle uygun buldunuz, ben de kararınıza uyarım.”
Diğer çocuklar da aynı şeyi söylediler.
Emre, öyle bir sevinç çığlığı attı ki tepelerde yankılandı:
Hızla gidip, abisinin boynuna sarıldı. İsa, sert bir davranışla kardeşini itti.
“Asker!” dedi. Artık evin dışında abi-kardeş yok.
Mademki çetenin içindesin, ona göre davranıp,ona göre hareket edeceksin.Tamam mı?”
Emre, hızla hazır ol durumuna geçip “Emredersin, komutanım!” dedi.
Hepsi birden ellerini tekrar birleştirip, bir kere daha yemin ettiler:

“ Ölmek var, dönmek yok!”