Bir yarayı o yaranın verdiği sızı ve acıdan bağımsız düşünebilir misiniz? Eğer düşünebiliyorsak o zaman yanılgıların esiri olmuşuzdur! Ya da umutlarımız yerine başkası için savaşıyoruzdur. Oysa hayatımız kaderimizdir. Hayatımızdan vazgeçebiliriz ama kaderimizden kaçamayız! Eğer batılı zihnin vazettiği gibi hayat basit bir kronolojiden ibaret olsaydı, özgürlük adına imandan akla göç edenler huzura ererdi. Söylenceye göre akıl, sanat, strateji ve barışın simgesi Minerva'nın baykuşu sadece alacakaranlık başladığında uçarmış. Özelliklede şuan yaşadığımız dünya, kabile ile emperyalistin, mit ile teknolojinin, çevre ile merkezin ölümcül kapışmasına sahne oluyor. Batı artık çözülüyor, Pax-Americana ile nitelenen Atlantik Çağı sona eriyor! Küresel masallar ve büyük anlatılar asrı bitti, hibrit yani melez bir kültürel dönemdeyiz. Yeni çağ başlıyor. Hegel, hayatı ve dünyayı kasten yanlış okuyanları "mutsuz bilinç" kavramıyla tanımlar. Bu ifade, celladına aşıklar için kullanılan Stockholm Sendromu'nda daha sistematik ve daha kültürel bir psikoza/köleliğe işaret eder. Zaten bu yüzden, erdemden yoksun bütün hak, adalet ve hürriyet söylemleri eninde sonunda birer patolojiye dönüşür. Yinede umutsuzluğa kapılmamak gerekir! Çünkü irade 'immensum'dur. Yani ölçülemez. Yani hiçbirşey değişmez değildir. Dünya ve zaman ne kadar değişsede insan hep aynıdır!