Benim gibilerde vatan sevdası incili bir kaftan gibi her zaman
üstümüzde taşıyacağımız onur ve şereften ibaret idi. 
Başkalarının
başka hesapları içerisinde boğulmaktansa kendi hayatımın efendisi ve
ruhumun kaptanı olmaya her zaman devam edecektim.
Peki ya hangimizin son sözü olacak diğerinin adı yapayalnız ölürken,
her tanışmada bir "memnun oldum" öldüren devrik katillerdik
hepimiz.
Süreçleri yaşarken her insana katlanamadığımız için mi yalnızız
yoksa yalnızlığa alıştığımız için mi insanlara katlanamıyoruz bilemedim.
Mezara da yalnız gireceğimi biliyordum. Bu nedenle yalnız
olmaktan korkmadım ve korkmaycaktım da
Her Çiçeğin Boynunu Büken Bir Mevsim
Her İnsanı Hayata Küstüren Bir Vicdansız Vardır.
Hayatımda böylesi vicdansızlıklara da denk gelmiştim. Ancak ruh
eşini hala bulamadıysan üzülme diyordu aldığım notlar. Bu senin eşsiz
bir ruhunun olduğunu gösterir diye de bitiyordu.
“Gözlerin ne kadar güzel olduğunun bir önemi yok ki. . .
Bakışlar kirli olduktan sonra. . . ” da son not olarak sayfama
düşüyordu.