Hayat uzun bir yolculuktu.
Bu ömür ise yalnız hiç çekilmezdi.
Kalbimin yolcusu olmanı isterdim, son durağa kadar hem de.
Bu hayatın engelli yollarını yalnızca beraber aşabilirdik.
Hiçbir durakta inmezsen ve hep başucumda devam edersen bu kalbin aşk
yolculuğuna, çok mutlu olacağımıza inanmıştım.
Çünkü sen yanımdayken yolumun nereye gittiğinin bir önemi yoktu.
Önemli olan yanımda olmandı bütün zorluklara rağmen.
Ama öyle olmadı.
Yollar sana ağır geldi ve ben sonunda mutluluk olsa da senin gözünde
sabredilecek kadar değerli olmadığımı anladım.
Ve ne bu aşkın ne de bu hayatın son durağına seninle ulaşabildim.
Yolun yarısında bir başıma kalakaldım.
Sen ise ağır darbe almış kalbime tesellisiz bir çift söz fısıldadın;
Müsait bir yerde gidecek var...