Yaşamı derin bir sessizlik içinde geçerken, derdinin nedeni gene de kimsenin bilmediği bir şey değildi. Evliydi ama, yinede genç kız gibiydi: en ufak bir bakıştan utanıyordu. Onun için de, kızarmasını önlemek üzere, herkesin karşısına hep şen, gülerekfen çıkıyordu: yalancıktan, sevinçliymiş gibi görünüyor, çok iyi olduğunu söylüyor ya da sıkıla sıkıla yalanatarak, sağlığıyla ilgili soruları önlüyordu.
Bununla birlikte Bırde, Julienln o güne kadar düşmüş bulunduğu acıldı durumun değişmesine bir olayın büyük yardımı dokundu: Bir kızı oldu. Kendi emzirmek istedi. iki yıl, ana bakımının yaratığı canlı uğraşrnalar. kaygılı zevkler, yaşamının mutsuzluğunu biraz azalttı. Durum gereğince, kocasıyla odasını ayırmıştı. Doktorlar onun daha da iyi olacağını söylüyorlardı ama bu dayanaksız sözlere inanmıyordu o. Yaşamın artık bir şey ifade etmediği diğer insanlar gibi o da, ölümü mutlu bir son gibi görmeye başladı...