“Babam şimdiye uyumuştur kesin,” dedim kendi kendime. 
“Keşke oturup beni beklese… Çoktan uykuya dalmıştır ama. 
Peki ya oyuncak dükkânı? O da kapalıdır şimdi. 
Kim gecenin bu vaktinde oyuncak satın alır ki? 
Elbette benim devemi de dükkâna tıkıştırmış, 
kapıyı kilitleyip çekip gitmişlerdir. 
Keşke devemle konuşabilseydim… 
Dün gece yaptığımız planı unutacak diye ödüm kopuyor. 
Ya gelmezse?.. Hayır! Kesinlikle gelecek. 
Bu gece geleceğine ve bana Tahran’ı gezdireceğine dair söz verdi. Deveye binmek de ne keyifli ama! Ah…”

Şu karanlık şehrin en ışıltılı dükkânlarından 
birinin vitrininde duruyordu deve ve 
Latif’in rüyalarını süslüyordu…

Püsküllü Deve
 Üzerine Düşündüren Sorularla!