Herkesin hayran olduğu, her “acaba”sı bir emir olan, altın bir kozada şımartılarak büyüyen bir kadındı İdil. Çevresindeki parıltı biraz dağılsa, ne kadar çıplak ve savunmasız olduğu ortaya çıkıyordu. Tıpkı doğum gününde savaş boyalarını sildiğindeki gibi.
Gardını indirmesini sağlayansa, simsiyah yaraları olan bir çift mavi gözdü ve o gözlerin sahibinin dudaklarından dökülecek olan masum bir soru.
“İsminizin anlamı nedir?”
“İçten ve saf aşk.”
“Buldunuz mu peki?”

Sağlam bildiği her şey yıkılırken ve İdil daha da güçlü bir kadın olarak küllerinden doğarken hep o sorunun cevabını düşünüyordu. 
Sahi, gerçekten bulmuş muydu?