“Ayna ayna söyle bana, kaç yaşında görünüyorum?”

Aynanın cevabını duyamadan uykusundan uyandı, gözleri açık yatağında bir süre kaldı.
Sonra aniden dün geceden beri okumakta olduğu Nazlıkul’un kitabını koltuğunun altına sıkıştırarak gerçekten aynanın karşısına geçti.

Yüzündeki çizgilere, kollarındaki sarkmalara, karnında biriken yağ kütlesine baktı ve gevşemiş tenine dokundu. Yüzüne gömülmüş gibi duran gözleriyle karşılaştı. Duvardaki gençlik resmiyle aynaya yansıyan halini kıyaslarken, kitabı daha da sıktığının farkında değildi...
Buzdolabı kitapta önerilmeyen yiyecek ve içeceklerle tıka basa doluydu. Nasıl giderek kilo aldığını, bedeninin nasıl hantallaştığını, düşüncelerini toparlamakta ne kadar zorlandığını şaşkınlıkla fark etti.
En kötüsü de tüm bunları değiştirecek motivasyona sahip değildi. Neyi, neden, nasıl yapacağını ve nereden başlayacağını bilemiyordu.
Gençliği ellerinin arasından kayıp giderken bir rehbere ihtiyaç duyuyordu, bir öğreticiye, bir umut verene...
Ve sanki Nazlıkul onu izliyordu…