Gösterme, insanlar için haz duyma aracı olduğu kadar
içinde türlü duygusal tepkiler barındıran bir yansıtma/
dışavurum, göstermenin doğasında var olan asıl şeyse
‘ben’in kaybolup gitmesine razı olmama halidir. İşte insan,
yeryüzündeki geçici macerasını ortaya koymak için bu
sebeple farklı ifade biçimlerine başvurmuştur. Prehistorik
çağlardan itibaren mağara duvarlarına, kaya yüzeylerine,
tabletlere, kâğıtlara resim ve yazı olarak yansıyan bu
varoluş kaygısını aynı zamanda insanın estetik bakışının
yansımaları olarak görebiliriz.
Tecrübeyi görme biçimine çeviren fotoğraflar, insanları ve
nesneleri göstererek tarihsel bilgi ve anlayışı genişletmeye,
dünyanın ve insanların öykülerini daha iyi anlamaya
yardımcı olurlar. Fotoğrafı gerçekliğin kişisel/kitlesel tarihi
yapan da bu özelliğidir.