Seni, dünyanın o gücenik ve yılgın 
köşesinde seyrettim. 
Gülümsüyordun. 
Gözlerin, tembihlenmiş iki uslu çocuk gibi hep uzak durdu 
yüzümün salıncaklarından. 
Gülümsüyordun. 
Dökülmüş bir su, goncası yitik bir çiçek 
oluyordum. 
Gülümsüyordun. 
Kalbi kanatlarından başlayarak kırılan bir kuş oluyordum. 
Yıllar ve yollar 
Buzlar ve harlar... 
Belki trilyon an geçecek kalbimden. 
Ama sen geçmeyeceksin. 
Ömür billah geçmeyeceksin...