“Bugün, dünden daha olgun bir ruh için mücadele vermiyorsan, varlık felsefen seni kendi bedeninde tutsak ediyor demektir.”
Bu minvalde geçirmek istediğim bir hayatın arzusuyla kendime -tüm ömrümü kendim kalarak harcayacağıma dair- bir söz verdim. Bu durum sırtıma alıp götüremeyeceğim bir dünyada yaşıyor olmam gerçeğiyle birleşince, bende bir yerlerde iz bırakma, kalıcı eserler ortaya koyma ihtiyacı hissettirdi.
İçimde biriken, yığılan, taşan, coşan kelimeler, cümleler vardı. Vakti saati gelince tüm bentler yıkıldı ve biriktirdiğim ne varsa döküldü.
Bende bu döktüklerimi Baki’nin deyimiyle: “Baki kalan bu gök kubbede hoş bir seda” olsun diye yazdım.
Okumaktan, düşünmekten, sorgulamaktan, araştırmaktan ve en önemlisi sevmekten vazgeçmeyen bir toplum arzusuyla…