Patronu olduğu ajansa yeni bir iş arkadaşı arayan Ferhan, henüz başına geleceklerden habersizdi. Aslında tuhaf ve güzel şeyler olacağı daha mülakattan belliydi. Nihayetinde, “Köşe,” deyince köşede büfe açmak geliyordu Helen Sarınar’ın aklına. Düğünlere çağrılırsa gitmez, çağrılmazsa küserdi; on beş senedir kahvaltıda sadece poğaça yiyordu. Lisede atomların kendi hallerinde dolanırken bir araya geldiğini öğrendiğinde ise istediği şeyler için sadece beklemeye karar vermişti. Gerçi bu pek işe yaramıyordu ama olsun. İyi anlaşacağa benziyorlardı…