Durmuş’un bir anasından başka kimsesi yoktu.
Fakirdi. Ama gençti, kuvvetli idi. Öküzünün biri
ölünce tarlasını süremedi. Para kazanmak, tekrar
çiftini düzebilmek için gurbete gitmeye karar
verdi. Gurbet, İstanbul demektir. Köyde kim çaresiz
kalırsa, kimin işi bozulursa, İstanbul yolunu
tutar. Durmuş da torbasını omuzladı. Çarıklarını
sıktı, eline bir değnek aldı, gurbetçilerin arasına
katıldı. Dere tepe aştı. Nihayet İstanbul’a geldi.
İki gün hemşerilerinin kahvesinde pinekledi. Ne
iş tutacağını bilmiyordu. Bir sanatı yoktu.