Seni yaşamak mı? Seni anlatmak mı? Seni düşünmek mi? Hiç birisi kalbimdeki sonu olmayan dipsiz kuyuya yetmedi abim. Nefesim kesilircesine çığlık attım olmadı, dilim kesilircesine sustum olmadı, bedenimin taşıdığı bu ağır özlem yükünü taşımaktan yorgun düşen bacaklar ile koştum olmadı, aklımın her hücresini durdurdum olmadı. Olmadı. Olmadı...
Bu sefer seni yazdım ABİM. Belki yine yetmeyecek belki dinmeyecek biçimed DERYA olmuş özlemin, aşkın, sevgin, hasretin...
Ama tüm bedenim baş kaldırmışken bu ayrılığa sevgini kafesleyen yüreğim dur, hisset ve yaz dedi. Biliyor musun Abim? Sen uykuya dalınca ben hiç uyumadım. Ama uyuştum, morfinsiz uyuştum. Ne sıcağı ne soğuğu ne acıyı ne tatlıyı hissetmediğimiz gibi anlama yetimi de kaybettim. Saçma sapan bir hayat başladı. Varsın ama yoksun, varsın ama konuşmuyorsun, varsın ama yürümüyorsun. Bu nasıl bi’şey Allah’ım?
Ve ben hıçkırıklarımla suskunluğumla çığlıklarımla seni yazdım Abim.
Sait Faik Abasıyanık’ın da dediği gibi; yazmasam deli olacaktım.