Magtımgulı, Magrupı, Kemine, Seydi, Zelili, Mollanepes ve Mätäci, klasik Türkmen edebiyatının öncüleri ve temsilcileridir.
 
Türkmen edebiyatının en sevilen bu yedi şairi, Türkmen ruhuna hitap eden şiirleriyle bir yandan 18.-19. yüzyıldaki iç ve dış çatışmaları, siyasi tedirginlikleri yansıtmışlar, diğer yandan Türkmen boylarının birleşerek bağımsız merkezî bir devlet kurma fikrini işlemişler veTürkmen şuurunu olgunlaştırmışlardır. Ustalıklı bir halk dilini kullanan Türkmen şairleri, vatanseverlik, bağımsızlık ve yiğitlik gibi temaların işlendiği bu keskin kılıç misali şiirlerde zulmü ve adaletsiz yöneticileri tenkit edip yaşadıkları ortama kayıtsız kalmayarak sosyal huzursuzlukları dile getirmişlerdir.