“… Polemiği düşüncenin içerisinden nasıl da geçiriyor!..
Polemik dedim. Ancak Uğur Mumcu, soruna dalarken nesnelliği hiç yitirmiyor. Sorun karşısında düşünür yanını hep koruduğu için, polemik sadece tat olarak kalıyor.
Kişisel tartışmada, daha doğrusu klişelerle çatışmada ise polemikçi yanı acımasızca öne çıkıyor. Bayağı ağır konuşuyor. Ancak burada da demagojiye sapmadığına tanık oluyoruz. Yazarın, gazetecinin, özellikle de mizahçının bu vazgeçilmez silahına sarılmıyor. Buna gereksinimi yok da ondan mı? Öyle.

Kişisel tartışmada da her sözü bir şeyin karşılığı olsun istiyor. Ne olursa olsun; bu Uğur Mumcu’nun temiz yanıdır. Onun kişiliğine, tuttuğu işe bütünüyle ışık düşürüyor. En ufak şantaj, gözdağı, böbürlenme yok Uğur Mumcu’da. …” (Cemal Süreya, “99 Yüz”, s. 353-354)