Dramatik metinlerin yirminci yüzyılda uğradığı değişimler, Aristoteles’Den on dokuzuncu yüzyıla değin uzanan tarihsel kesitte sahne arkasına itilerek gözden kaçırılan şiddet ve dehşet olgularının tiyatro sahnelerine getirilişiyle birlikte yeni bie ivme kazanır. 1990’lı yılların başlarında İngiletere’de çağdaş yenilikçi sanatsal oluşumlardan beslenerek ortaya çıkan In-Yer-Face tiyatrosu vahşeti çağdaş, gelenek dışı bir yorumla, kışkırtıcı ve saldırgan bir biçimde yeniden tiyatronun gündemine yerleştirir. İşte bir ortamda yapıtlar üreten Sarah Kahne, yirmi birinci yüzyılın ilk yarısında İngiliz tiyatrosunda olgunlaşan bu yeni duyarlılığa ve tiyatro estetiğine yön veren en sansasyonel isim olarak öne çıkar. İntiharla sonuçlanan kısa yaşamına beş oyun ve bir kısa film senaryosu sığdıran yazar, şiddet olgusu eksenli, gelenek dışı deney(im)sel tiyatrosu aracılığıyla, döneminin sonlanış düşüncesini ve katastrofik gerçekliğini yakalamayı başararak izleyicilere postdramatik bir okuma olanağı sunar.