Sincap bir bahar günü parkta o ağaçtan bu ağaca koşturup oynarken ağaç arkadaşlarının mutsuzluğunu fark etti. 
Her biri yakınıyordu ve hepsinin ortak bir isteği vardı: 
Bu parkı terk edip gerçek bir ormana gitmek.
Peki bu mümkün müydü?

Gülgün Çako’nun yazdığı Yürüyen Ağaç kitabına Dilek Yördem’in renkli resimleri eşlik ediyor.

TADIMLIK
Yüzünü elleriyle kapattı. Sonra yine açtı:
“Bir, iki, üç, dört ağaç yürüyor. Vay canına... Gerçekten yürüyorlar. Bir, iki, üç, dört...”
Derken gözlerini dünya kadar açtı:
“Bir ağaç koşuyor arkadaşlarının arkasından. Hatta başında bir kuş uçuyor.” 
Evet, ardıç hâlâ koşuyordu arkamızdan. Ardıçkuşu başında uçuyordu.
Hep beraber selamladık çocuğu. O hâlâ kemiriyordu havucu, gözlerinde hayaller koşturuyordu. Tıpkı yağmur damlaları gibi.