Yırtık kazak içinde uykusuzdur gözler Beton bir yatak ve koynunda annesizlik
İki büklüm kıvrılır ne kadar hohlasa da faydasız Bir türlü ısınmaz yalnızlıktan üşüyen elleri
Melek yüzlü bir hayale sarılır buruk bir tebessümle Uyutmaz onu ne yorgun kirpikler
Ne de sokağın ninnisi

Işıklar söner uykuya bürünür lacivert gece Gölgeler bile inzivaya çekilir
Donuk yüzünde solgun bir düş kırıklığı Hüznü yorgundur çığlığı suskundur Acıyı nakşeder gecenin gergefine Uyutmaz onu ne ağırlaşan göz kapakları Ne de sokağın ninnisi…